Polski astronom, matematyk, geograf i filozof, brat J. Śniadeckiego. Jeden z najwybitniejszych uczonych okresu oświecenia. Kształcił się w Akademii Krakowskiej, a także w Getyndze i Paryżu. Od 1781 profesor Akademii Krakowskiej, założyciel Obserwatorium Astronomicznego i Stacji Klimatologicznej w Krakowie (1792-1803). W 1806-1825 profesor, w 1807-1815 rektor uniwersytetu w Wilnie, a także dyrektor obserwatorium astronomicznego. W 1801 członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w 1808 członek Petersburskiej Akademii Nauk. Opublikował "Geografię, czyli opisanie matematyczne i fizyczne Ziemi "(1804). Jako jeden z pierwszych uczonych polskich przeciwstawił się filozofii spekulatywnej, oderwanej od empirycznych podstaw. Filozofię rozumiał jako psychologiczne badanie struktury umysłu. Twórca polskiej terminologii matematycznej i astronomicznej. Odkrył (niezależnie od H.W. Olbersa) planetoidę Pallas. Pionier rachunku prawdopodobieństwa w Polsce. Zwolennik uniezależnienia moralności i nauki od religii. Przeciwnik romantyzmu, zwolennik klasycyzmu ("O pismach klasycznych i romantycznych", w "Dzienniku Wileńskim" 1819). Główne dzieła: "Filozofia umysłu ludzkiego" (1821) oraz wydany na podstawie rękopisu: "Ród ludzki" (1959).